VLOGEL vertelt over de zevenjarige Noeka en haar doodzieke papa. We zien ze samen in het grote bed. Met gesprekken over nieuwe bergschoenen, de kijkdoos, en waar je blijft als je voor altijd weg bent. Er zijn scènes met de ontwapenende Vlogel, die een nest blijkt te hebben in Noeka’s buik.
Ik ben bang in het donker. Elke avond hoop ik op in slaap vallen, op mooie dromen. Ik had laatst wel een rare. Ik droomde dat ik aan de binnenkant van mezelf, het laddertje van mijn eigen ribben nam. Rib voor rib daalde ik af. Ik voelde warmte van beneden, keek omlaag. Dat moest m’n buik zijn. Zacht verlicht, alsof er lampionnen brandden. Op de bodem lag een dik pak kleurige veren. Hopla, ik liet me zo vallen!
Vlogel biedt troost en durf. Noeka bezoekt hem geregeld in haar verenbuik. Maar we zien ze ook samen buitelen door de lucht. Op zoek naar een plek waar Noeka papa zou kunnen ontmoeten als hij er niet meer is.
VLOGEL is een verhaal over (willen) vasthouden en (moeten) loslaten en over het belang van die ijzersterke, fragiele verbeelding.
Tekst: Alice Zwolschen
Muziek: René Veen
Vormgeving: Sanne Puijk
Regie: Nynke van den Bergh
Cast: Sopraan: Bibi Ortjens, Tenor: Erik Slik, Bariton: Jokke Martens
Ensemble: viool: Theo Carpentier, (bas)klarinet: Gerard Romero Giralt, cello: Heidur Bjarnadóttir, piano: Michelle Lynne
